“Geçmişe mazi derler” lafına göre, geçmiş geçmiştir artık bir nevi önemsizdir. Ama hiç de öyle değildir aslında, çünkü orada öylece durmaktadır geçmiş, her zaman da duracaktır. Bazen hayattan bir doku, bazen de bir kokuyla gelecektir günümüze. Her şeyden önemlisi geçmişin günümüzdeki yansıması değil miyiz biz de? Tüm davranışlarımız, beğenilerimiz, korkularımız yavaş yavaş oluşmadı mı geçmişimizle, geçmişimizi paylaşan dostlarımızla. Hal böyle olunca yeni şeyler karşısında duyulan heyecanlar da geçmişi paylaşanlarla paylaşılınca anlam kazanıyor. Bu yüzden oluşturdum bu bloğu. Her küçük detayın bana bir arkadaşımı hatırlatması, keşke birlikte görseydik demem bunu getirdi aklıma, her ne kadar anı birlikte yaşayamasak da…
Penceremden duyduğum onlarca değişik kuş sesi ve kahve kokusu Şeyda’yı, şu sevimli vitrin camları Şule’yi ve Billur’u, İtalyanca kitabımdaki çocuk yüzü Duru’yu, yer karolarının dokusu ve pazardan aldığım mandalinalar Yeşim’i, mermerin kumaş gibi dökülüşü ve daha birçok şey Arzu’yu, Beautiful (çikolatalı bir içki) Ayşecan’ı, şık aksesuarlar Mine'yi, şu tiftik şalım ve sabunumun kokusu annemi… derken Kadından Kentler’e Urbino’yu da ekledim ben. Hiç mi erkek arkadaşlarımı hatırlamıyorum? Evet, itiraf ediyorum ki kızlar ağır basmakta ama proşuttu yiyip Mehmet’i anmamak, şu nefis pizzaları Çağlar’la yeseydik dememek, her ne kadar artık rakı içse de kırmızı şarapla, Üstünipek’in delizia harhal bardağını hatırlayıp gülümsememek yada şu mimari dokuyu Kemal’le izlemek istememek imkansız. Daha kimler kimler kimler var yanımda olsun istediğim ama tabi mümkün değil. O zaman; zaman buldukça paylaşacağım buradan gördüklerimi ve buradaki hayatımı ve BeNcE buraların nasıl olduğunu.
Dün Hollweey dolayısıyla bir coşku yanşanıyordu İtalya’da. İnsanlar cadılar bayramı partisi kostümlerini hazırlamakta, evlerinin balkonlarından oydukları balkabaklarının kandil ışığı sızmakta idi. Öğrencilerin çoğu bugünü ailesi ile kutlamak için ayrılmıştı Urbino’dan ve bunlardan biri de benim ev arkadaşım Carmeni'di. Carmen’in ısrarlı davetlerine rağmen, ta Nopoli’ye kadar gitmek istemedim şuanda. Ancak benim de kendime derhal bir plan yapmam gerekiyordu ki; herkesin ailesi ile geçirdiği şu günde buralarda mahsun bir şekilde kalmayım. Veee böyle çıktı San Marino’ya gitme fikri. Ben çok zevk aldım, öyle zevk aldım ki; ben ve beraberimdeki iki arkadaşım son otobüsü kaçıracak kadar kendimizi kaybetmişiz orada. Urbino’ya mesafesi bir saat olan San Marino’dan dönüşümüz dört saati buldu. Rimini’ye son otobüsü yakaladık, Rimini’den trenle Pesaro’ya, Pesaro’dan da Urbino’ya geldiğimizde, güzel bir gezinin eksik kalan macera kısmını da tamamlamış olduk. Maceraydı çünkü her bir aracın son seferine ucu ucun yetişebiliyorduk ve yanımda pasaportum, kimliğim, hiçbir şeyim yoktu, bir otelde falan kalmak zorunda olsak. Neyse güzel bir gündü.
Apenin Dağları'nın küçük bir tepesinde yer alan San Marino; Avrupa'nın beş mikrodevletinden biri, yani İtalya içinde ayrı bir cumhuriyet. Araçların plakaları falan değişik. İtalyanca Serenissima Repubblica di San Marino, Çok Huzurlu San Marino Cumhuriyeti anlamına geliyor. Burası dünyanın en eski ülkerinden biri, Roma İmparatorluğu Diocletianus'un Hıristiyanlara işkence etmesi üzerine 3 Eylül 301 tarihinde Dalmaçyalı Hıristiyan bir taş ustası olan Marinus tarafından kurulmuş. Tarihi boyunca genel olarak barış içinde yaşamış olan ülke, 1503 yılında bir süre Cesare Borgia ve 1739'de de XII. Clemens'in emriyle bir süre Papalık ordusu tarafından işgal edilmiş. 1815 yılında toplanan Viyana Kongresi, San Marino'yu bir devlet olarak tanımaya devam etmiş ve San Marino Giuseppe Garibaldi'nin çabalarıyla gerçekleşen İtalya'nın Birleşmesine katılmamış. Yakın tarihte, 1944 yılında önce Nazi Almanyası sonra da Müttefikler tarafından işgal edilmiş, II. Dünya Savaşı'ndan sonra 1945-1957 yılları arasında Komünist Parti ile Sosyalist Parti tarafından kurulan bir koalisyon hükümeti tarafından yönetilmiş. Böylece Batı Avrupa'da Komünistler tarafından yönetilen ilk ülke olma niteliğini kazanmış. Yaklaşık 30.000 kişilik ülke nüfusunun 1.000 kadarı yabancıdır ve yabancıların büyük kısmını İtalyanlar oluşturur. Yaklaşık 5.000 kadar San Marinolu da yurtdışında, özellikle de İtalya'da yaşıyor. San Marino'da konuşulan dil İtalyancanın Emilia-Romagna lehçesi. Halkın çoğu Roma Katolik Kilisesi'ne bağlı ve Adriyatik Denizi kıyısından 20 kilometre batıda bulunan ülkenin tek komşusu dört yanını çevreleyen İtalya Cumhuriyeti. Başkenti Monte Titano üzerindeki San Marino şehridir. Ülke, Avrupa'da Vatikan ve Monako'dan sonra en küçük ülke olma özelliği taşıyor. En büyük geçim kaynalkarı truzim, ardından şarap ve peynir üretimi geliyor. Ayrıca San Marino'nun Üç Kulesi'nde üretilen çikolatalı kekler oldukça ünlü imiş. (Denedim haklılar bu ünü kazanmakta ve Pikaçucum sen de olsaydın keşke diye düşündüm o sırada, aradığın kek kalıplarına orada da baktım ama bulamadım) Para birimi olarak Euro kullanılıyor olsalar da ülke Avrupa Birliği üyesi değil. San Marino'nun bastırdığı pullar pul koleksiyoncuları tarafından rağbet görmekte. En ilginci ülke resmi kayıtlara göre Türkiye ile hala savaş halinde görülmekte. Çünkü I. Dünya Savaşı sırasında İtilaf Devletleri arasında yer alan ülke, İttifak Devletlerine savaş ilan etmiş ve savaş bitiminde Türkiye Cumhuriyeti kurulduğu zaman tüm ülkeler ile anlaşma yapılmış olmasına rağmen San Marino ile anlaşma yapmamış. Vee ne olur ne olmaz diye pek Türk gibi görünmeyerekten dolştığım bu ülkenin sizle paylaşmak istediğim görüntüleri…
Bu da o günün bize sürprizi idi..
